دانش‌جوی حرف‌دار

این‌ شهر بی‌صاحب؛ پرده اول:

• شورای تهران وقتی محمدعلی نجفی را انتخاب می‌کرد از بیماری (و کهولت سن) او آگاه بود. (مراجع ذی‌صلاح هم نظر مثبتی به او نداشتند.)

• آن‌ها 19 مرداد 96 با 21 رای (100% موافق) او را به عنوان شهردار انتخاب کردند. 17 روز بعد حکمش صادر شد.

• 6 ماه بعد، اولین نوروز حکمرانی اصلاحات بر تهران، استعفای نجفی خبر ساز شد. یک ماه بعد، فروردین 97، آن‌ها استعفایِ دومِ مردِ استعفا را پذیرفتند.

• شهر، یتیم می‌شود...

این شهر بی‌صاحب؛ پرده دوم:

• شهر بیش از یک ماه بی‌صاحب است؛ شورا سرپرستیِ یتیم را موقتا به حسینی مکارم سپرده؛

• زمزمه‌های تصویب قانون منع بکارگیری بازنشستگان به گوش می‌رسد؛ بیش از 200 نفر از مسئولین عالی کشور باید بروند. عده‌ای هم نباید بیایند، از جمله محمدعلی افشانی.

• 23 اردیبهشت 97 شورا با نتیجه 19 به 2 او را بر حسینی مکارم چیره می‌کند؛ شهر دیگر یتیم نیست…

• 6 ماه بعد، موعد اجرای قانون خداحافظی با پیرهای چسبنده به نظام است. افشانی هرچه توانست کرد تا بماند،‌ اما باز شهر یتیم می‌شود…

این شهر بی‌صاحب؛ پرده سوم:

• 21 آبان 97، شورا با یک رای بیشتر پیروز حناچی را بر لیبرالِ بزرگ ترجیح می‌دهد؛

• حناچیِّ معروف سازمان مجاهدین خلق را همه می‌‌شناسند، اما شورا کاری می‌کند که همه حواسشان جمع شود: «این و آن برادرند!». مراجع ذی‌صلاح ...

• حناچی منتظر صدور حکم و تهران بی‌صاحب است؛ هرچند، فعلا سرپرست یتیم ماست.

• نمی‌دانم حناچی حکم پدرخواندگی شهر را خواهد گرفت یا نه، تنها امیدوارم شش ماه دیگر تهرانِ عزیز برای سومین بار دردِ یتیمی را تجربه نکند.