ابتذال علمی

ابتذال علمی، یعنی:

• در جلسه پیش‌دفاعِ دکتری،هفت استادِ علوم‌سیاسیِ معروف گیر بدهند به Bold و Italic؛

• استاد راهنما، صفحه‌از از حاصل زحمت چند ماهه را نخواند؛

• معدل چندساله‌ی بالای 17، با یک آزمون با کف نمره‌ی قبولی 12 قابل جایگزینی باشد؛

• هر حرفی، خوب یا بد، باید در در شکل مقاله باشد و مقاله هم مزین به اسم یک دکتر؛

• چون نمی‌توانند روی بنر بنویسند آقای دکتر فلانی، جلسه‌ی سخنرانی علمی را لغو کنند؛

• مقاله‌ی فلان سیاست‌مدارِ مشهور در فلان دانشگاه مشهور را یکی بنویسد و یکی رفرنس‌مالی کند تا آقا استاد تمام شود؛

• تبدیل دکتری از علم و دانش به پول و پرستیژ؛

استراتژی گاز انبری!

استراتژی گازانبری

ما و هم‌دوره‌ای‌ها دو سال دیگر زمان داریم تا بخواهیم وارد فرآیند پایان‌نامه شویم. آن چه که به نظرم باید چکیده‌ی تلاش رسمی و غیررسمی حداقل 6سال (و از نظری 18سال)سال درس خواندن باشد و منشأ اثر. در 7 ترم تحصیلی گذشته(که این روزها می‌شود دقیقاً وسط دوران تحصیل ورودی‌های 91 کارشناسی ارشد پیوسته در دانشگاه امام صادق(ع)) همه نوع استاد و دانشجویی دیدیم. از اساتیدی که کتاب تألیف خودشان را نمی‌فهمیدند تا آن اساتیدی که افق دیدشان در گستره‌ی فهم بسیاری از هم‌قطارانشان نبود. از دانشجویی که از همان اول درس را سفت چسبیده و با نمرات خیلی شیک و خوب درس‌ها را می‌گذارند، تا دانشجویی که از همان ابتدا درس را بوسید و گذاشت کنار برای رسیدن به آرمان‌هایش(که الزامی ندارد کار اشتباهی کرده باشد.)