احمدی‌نژاد هرچه بود، حداقل موجب نهادینه شدن احساس حقارت، ترس، التماس به بیگانه و توسل به طاغوت نبود. هرچه بود، در ابتدای صحبت‌‌هایش و توسلات همیشگی‌اش به حضرت حجت ارواحنا لتراب مقدمه الفداه، انسان را به وجد می‌آورد.
هر از گاهی خبری از دستاوردهای جدید بروبچه‌های مسلمان ایرانی می‌شد. هسته‌ای داشتیم، هوافضا و موشک داشتیم، ماهواره هوا می‌کردیم، هواپیما می‌ساختیم، تکنولوژی‌های گوناگون را توسعه می‌دادیم، در تجهیزات نظامی کارهایی داشتیم؛ خلاصه یک چیزهایی داشتیم که به خودمان، ایرانمان، اسلاممان و مملکتمان ببالیم. لااقل خودمان با خودمان عزت داشتیم.
اما این چند سال و دوران صدارت این عذاب الهی چه؟ چه داریم که به آن دلخوش باشیم؟ چه می‌کنیم؟
نه تیری و تفنگی، نه موشکی، نه صنعت هسته‌ای، نه فناوری‌های نوین، نه ... نه ... نه ...
امروز که تیزر انیمیشن نبرد خلیج فارس 2 را دیدم، آه کشیدم که یادِ آن روزهای شیرین پرتابِ ماهواره امید بخیر!
کی بشود دوباره آن روزهای حماسی و آن اشک‌های خالصانه را ببینیم. به حول الله و قوته
- ۱ نظر
- ۲۳ اسفند ۹۵ ، ۱۱:۲۱
