«صبح از خواب بیدار می‌شوید و از گوگل می‌پرسید:
حالم چطوره؟
پاسخ می‌شنوید که: انگار سرماخوردی!
واقعا؟ کِی؟ از کی گرفتم؟
واقعا! شب تولد محمد، ویروس از حسین که سرماخورده بود، به تو هم منتقل شده.»
این گفتگوی احتمالی ما با گوگل طی یک دهه آینده است. گفتگویی مبتنی بر حجم عظیم داده‌ی تولید شده از سنسورهای جورواجور که زندگی ما را احاطه خواهند کرد.
دکتر حمیدرضا ربیعی رئیس پژوهشکده فناوری اطلاعات دانشگاه شریف امروز در سمینار بستر ملی داده‌های باز گفته‌اند که: «جایگاه ایران در شاخص‌های جهانی در ارتباط با داده‌های بازی (Open Data) که دولت‌ها در اختیار جامعه و مردم قرار می‌دهند در بازه زمانی 2015 تا 2017، به میزان 50 رتبه ارتقا یافته است.» ( http://www.irna.ir/fa/News/83216294 ) {تصویر مطلب}
گزاره‌ی ایشان چنین تبادر می‌کند که «دولت داده‌های بیشتری در اختیار مردم گذاشته و وضعیت کشور بهتر شده است». در ادامه خواهیم دید آیا بهبود وضعیت کشور در یک شاخص بین‌المللی الزاما به معنی فعالیت بهتر دولت است؟ دقت داریم که در صدد صحت‌سنجی «بهتر شدن وضعیت ایران در داده باز» نیستیم، صرفا می‌خواهیم به سوالی مشخص پاسخ دهیم.
دو هفته پیش، 4 آگوست، روز تولد اوباما، رویدادی به نام "Demo Day" در کاخ سفید برگزار شد. در این رویداد تعدادی از کارآفرینان برتر ایلات متحده که محصولشان در مرحله‌ی نمونه اولیه یا بعد از آن بود برای ارائه‌ی آن‌چه که طراحی کرده بودند در حضور ریاست جمهور(به عنوان بالاترین مقام ایالات متحده) دعوت شده بودند. این دعوت از طرف دفتر سیاست‌گذاری علم‌وفناوری کاخ سفید صورت گرفته بود.
در بخشی از مطلبی که Megan Smith، اولین زنی که مدیر ارشد فناوری شده و Doug Rand مشاور(دستیار) کارآفرینی دفتر مذکور در وبلاگ سایت کاخ سفید نوشته‌اند، آمده است:
We've got to change that reality. As we work to keep our lead as the best place on the planet to start and scale big, innovative ideas, we've got to make sure more startup hotbeds emerge in every corner of America, and that those underrepresented in entrepreneurship are being tapped to fully contribute their entrepreneurial talents.
آن‌ها می‌خواهند و باور دارند که می‌توانند بهترین باشند و در این راه آن‌چه می‌توانند، می‌کنند.
نه قصد استفاده سیاسی دارم، نه آمریکا دوستم(بلکه نظام فعلی آمریکا را کثیف‌ترینِ نظام‌های سیاسی می‌دانم)؛ اما نمی‌شود از فعالیت‌های خوب این جماعت گذشت. باید دید چه کرده‌اند که فعلا دنیا کم و زیاد در مشتشان است و موضع قدرت دارند. که البته ما راهمان با آن‌ها جداست و بنانیست مسیری که آنان رفتند را برویم که به پیشرفت و توسعه برسیم. اما سازوکارهایی دارند که برای هر مسیری لازم است.
(مهمترین آن‌ها از نظر من، اجرای «شفافیت» و «داده باز» است. کلام مفصلی می‌طلبد که چرا مهمترین، اما خلاصه‌اش این است که وقتی شما دقیق و صحیح بدانی در مملکتت چه خبر است، اعتماد می‌کنی، همراهی می‌کنی، برای بهبود شرایط تلاش می‌کنی، راه حل ارائه می‌دهی، شرایط خودت در جامعه‌ات را بهتر می‌فهمی و ... . )
ما در کشورمان سال‌هاست به دنبال جایگزینی اقتصاد دانش بنیان با نفت و درآمدهای حاصل از آن با درآمدهای نفتی هستیم. ناگفته پیداست که راه درازی در پیش داریم و اگر بخواهیم با شیوه‌ی کنونی و همت فعلی پیش برویم، در اصل تحقق این هدف باید مردد بود!
هدایت علم و فناوری به مسیر درست و به سمت حل نیازهای کشور، چیزی نیست که خود به خود مدیریت شود. اگر دولت به مسأله ورود نکند و ریل‌گذاری صحیح انجام ندهد، ممکن است تلاش جوان ما در عین اخلاص، نه تنها نیازی از مملکت خودمان برطرف نکند، بلکه ناخواسته تلاشی شود در تکمیل جورچین دشمنان ما (شک نکنید که آمریکا اتم مصادیق دشمن است) و رفته رفته سرمایه‌های عظیم کشور بار سفر بربندند.
می‌توان ساختار ایالات متحده برای گسترش فناوری، نوآوری، کارآفرینی و اقتصاد دانش بنیان را از مثال‌های خوب در دنیا دانست. از شتاب‌دهنده‌های حمایت شده از طرف دولت، اتفاقاتی مثل Demo Day و انتصاب مسئولین بلند‌پایه در این زمینه از طرف دولت گرفته تا ایجاد سازوکارهای لازم در دانشگاه‌ها و موسسات تحقیقاتی.
حالا که بهانه‌ی تحریم برای توجیه تنبلی‌ها و کم‌کاری‌ها و کج‌فهمی‌ها از دست ما خارج شده، بهتر نیست بپردازیم به استحکام ساخت داخلی مملکتمان و بیخیال تنش‌زدایی با شیطان بزرگ شویم؟
پ.ن.1: این وسط،وظیفه‌ی مای دانشجو چیست؟
پ.ن.2: راه‌حل‌های چنین مسائلی را در کلام رهبری و دیدارهای رهبری با قشر جوان، فعال و نخبه‌ی جامعه بجویید.
پ.ن.3: خیلی درد دارد. وقتی ما و شیطان بزرگ سر یک چیزی توافق می‌کنیم، قطعا یک جای کار «ما» می‌لنگد. باید سریع این قسمت خراب را از بدن خارج کرد و دور انداخت، و الا کل بدن را می‌گنداند...
پ.ن.3: اگر مایلید در زمینه‌ی Demo Day بیشتر بدانید، لینک‌های ادامه‌ی مطلب را ببینید.
در آستانه دومین نمایشگاه بین‌المللی فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال، یک هفته پس از نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال انقلاب اسلامی.
هفته گذشته، یکم تا هفتم شهریور ماه، دومین نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال ٬٬انقلاب اسلامی٬٬ در بوستان گفتگو، محل دائمی نمایشگاه‌های شهرداری تهران برپا شده بود. در هفته پیش رو هم دومین نمایشگاه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال در محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران برزگزار خواهدشد.
در مورد نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال انقلاب اسلامی که پس از یک سال وقفه، دومین دوره آن برگزار شد، نکاتی جالب به نظر می‌رسد. در این نمایشگاه تأکید زیادی بر لفظ انقلاب اسلامی بود. نمایشگاه به نظر من که تقریبا ۳ ساعت از ۴ ساعتی را که نمایشگاه بودم را تلف شده می‌بینم، حرفی برای گفتن نداشت.
1. مسئله‌ی اصلی موازی کاری(بهتر است بگوییم سیاسی کاری) است. نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال انقلاب اسلامی توسط سازمان سراج برگزار می‌شود.حال آن که نمایشگاه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال که لفظ انقلاب اسلامی را ندارد، توسط دولت محترم نظام جمهوری اسلامی و وزارت فخیمه فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار می‌شود. بعید می‌دانم تمام رسانه‌هایی که در نمایشگاهی که توسط دولت برگزار می‌شود شرکت می‌نمایند متعلق به جبهه انقلاب اسلامی نباشند. آیا بهتر نبود با یک تفاهم ساده، این دو نمایشگاه با هم ادغام می‌شد تا هم در هزینه‌ها صرفه‌جویی می‌شد و هم در وقت بازدیدکنندگان؟
ادامه در ادامه!!
در نمایشگاه کتاب امثال بنابر فضایی که فعلا علاقه و دغدغه من است، کتاب‌هایی در زمینه فضای مجازی،فناوری اطلاعات، زندگی مجازی و این چنین مفاهیمی تهیه کردم. یکی از غرفه‌هایی که کتاب‌های نسبتا جالبی در این زمینه‌ها منتشر کرده بود، انتشارات مرکز شهید صیاد ارتش بود. برای مثال به همین کتاب (امنیت در فناوری اطلاعات) و (بهره‌برداری اطلاعاتی از اینترنت) می‌توانم اشاره کنم.
و کتاب امنیت در فناوری اطلاعات اثر آقای موسی شفیعی:
از کتاب ۸۴صفحه‌ای انتشارات ارتش، انتظارم بسیار بیشتر از این بود.سه فصل اول کتاب به بیان مباحثی گذشت که به نظرم برای طیف‌های مختلفی که می‌توانند مخاطب این کتاب باشند، بیانش لازم نیست. از آشنایی با رایانه(!)تا آشنایی با مفاهیم داده، چیزی که بیش از ۳۰ صفحه کتاب را اشغال کرده است.در ۳ فصل بعدی هم مطالب خوبی در مورد سامانه‌های اطلاعاتی و حفاظت و امنیت اطلاعات رایانه‌ای مطرح شده است. به نظر می‌رسد امکان طرح در کمتر از ۳۰ صفحه هم وجود دارد و نیاز به شرح و بسطی ۵۰ صفحه‌ای نیست.
این کتاب به قدری برایم کسل‌کننده شد که مطالعه(یا بهتر است بگویم تورقش)،۳۰ دقیقه بیشتر طول نکشید.
در آخر،اگر از مطالب ساده‌ی ابتدای کتاب و برخی شرح‌های نابجای سه فصل آخر اگر بگذریم، لابلای متن کلیدواژه و سرنخ‌های خوبی دستگیر مطالعه‌کننده می‌شود. اگر این کتاب را مطالعه کردید،حتما کاغذ و قلمی دم دست داشته باشید و مفاهیم جدید را که مطرح شده است یادداشت و بیشتر و حتما از منابع معتبر‌تر درباره‌شان تحقیق و مطالعه کنید.
پ.ن: کم‌کم بیشتر در مورد کتاب‌هایی که این ایام مطالعه کرده‌ام و می‌کنم،خواهم نوشت.
