امام حسین(علیه‌السلام): «اَلْاَمینُ آمِنٌ و الْبَریءُ جَریءٌ و الخائِنُ خائِفٌ و الْمُسِیءُ مُسْتَوْحِشٌ؛ یعنی امانت‌دار در اَمان است، بی‌گناه بی‌باک است، خیانت‌کار ترسان است و بدکار هراسان»
این روزها به همت و دغدغه بعضی دانشجویان دکتری دانشگاه(که برای ما نقش برادر بزرگ‌تر دارند تا دانشجوی دکتری)، پویشی برای مبارزه با پولی شدن دانشگاه در برابر مسئولینی پهن‌پیکر قد برافراشته است. کودکی نوپا و حرکتی ارزشمند که نیاز به حمایت همه‌جانبه دارد تا بشود جوانی برومند. بعداً، به‌خصوص تابستان که به لطف بزرگواری، انشاالله بیشتر با این موضوع درگیر خواهم شد، بیشتر در‌باره‌اش خواهم نوشت؛ اما خلاصه‌ی یکی از جدی‌ترین حرف‌ها این است:
- این‌طور که بیان‌شده، یکی از دلایل اصلی دانشگاه برای اصرار بر دریافت شهریه از دانشجویان دکتری، نیاز دانشگاه به این منبع مالی برای اداره‌ی ما(~دانشجوها) است. دانشگاه مدعی است که داشته‌های جامعه الصادق(ع) کفاف هزینه‌‌های دانشگاه را نمی‌دهد و ناچار است از جیب دانشجو برای دانشجو هزینه کند.
- پاسخ دانشجوها در دو مورد کلی خلاصه می‌شود:
- عدم توان پرداخت چنین مبلغی
- عدم نیاز دانشگاه به این مبلغ
محل مشکل واضح‌تر شد؛ دانش‌گاهی که داعیه‌ی نداری دارد و می‌خواهد از دانش‌جوهای ندارترش بگیرد.
- پاسخ آن ساده است و دانشگاه موظف است انجام دهد. بند 12 راهبردهای کلان 10 ساله ابلاغی مقام معظم رهبری به دانشگاه، از قبل پاسخ این سؤال را داده است:
« ارتقاء برنامه و بودجه‌نویسی در دانشگاه بر اساس سیاست‌ها و راهبردهای دانشگاه، ایجاد شفافیت در ورود و خروج بودجه به دانشگاه و همچنین توجه مضاعف به اصل چابک و سبک‌بار شدن سازمان و تشکیلات دانشگاه و همچنین صرفه‌جویی.»
دانشگاه هم برای پاسخ به سؤال افکار عمومی دانشگاه، هم برای انجام بخشی از آنچه در متن راهبردهای کلان ابلاغ‌شده توسط حضرت آقا آمده است، صادقانه درد این تغییر را بپذیرد و به میدان بیاید. هرآن چه دارد را منتشر کند.
حسن ختام این کوتاه هم کلامی باشد از سعدی؛ گویی حدیث مطلع کلام را به نظم درآورده است:
«و حکما گویند: چهار کس از چهار کس به جان برنجند: حرامی از سلطان و دزد از پاسبان و فاسق از غمّاز و روسپی از محتسب، و آن را که حساب پاک است از محاسب چه باک است»
این مسئله سؤالات و ابهاماتی در پی دارد که به انشاالله کم کم به آن‌ها هم خواهیم رسید.
