هفته‌ی پیش، امروز؛ سؤالاتی بی‌پاسخ!

جای شما خالی، هفته‌ی پیش(18 دی) توفیق زیارت حرم مطهر حضرت ثامن‌الحجج(ع) را داشتیم. از برکات نامتعارف بودن عموم اتفاقات دانشگاه امام صادق(ع) و دیرهنگام بودن امتحانات پایان‌ترم نسبت به بقیه دانشگاه‌ها، زیارت حرم مطهر در روزهایی بسیار خلوت بود. شرایطی که نیم ساعت بچسبی به ضریح، بی‌هیچ سروصدا و اعتراضی!

سخنران پیش از دعای ندبه‌ی حرم، حاج‌آقای ماندگاری بودند. صحبت‌هایی خوب داشتند که به‌عنوان یادگاری سفر می‌نویسم:

محور اصلی صحبت ایشان پیرامون ظهور حضرت حجت(عج) بود. در مثالی جالب، زمان زعامت ولی‌فقیه را به امتحان میان‌ترمِ(به قول خودشان امتحان قوه)‌ امتحان پایان‌ترم(نهایی) تشبیه کردند. با این نکته که اگر کسی توانست امتحان قوه را پشت سر بگذارد، می‌تواند در امتحان نهایی هم شرکت کند، والا هیچ‌وقت چنین اجازه‌ای نخواهد داشت. ایشان در ادامه‌ی صحبت‌هایشان با تحلیل کیفیت ولایت مداری مسئولین کشور، آن‌ها را به استغفار از عدم ولایت مداری کامل فراخواندند. (آنچه نامه‌ی رهبر انقلاب پیرامون شرایط اجرای برجام را می‌توان مصداقی زنده از آن دانست و دولتی که باکمال وقاحت هرچه می‌کند را در راستای بیانات رهبری تعبیر می‌کند. از اجرای اقتصاد لیبرال مقاومتی نما گرفته تا خارج کردن آن کالاندریای نازنین(اصطلاح اقتباسی است از بخاری) و پر کردن قلب سنگین آن با بتن!)

بعد از مسئولین، مردم را دعوت به استغفاری بزرگ‌تر کردند...

حرم امام عزیز

تصاویری که این روزها از مراحل نهایی ساخت‌وساز داخلی حرم مطهر امام خمینی(ره) منتشر شد، واکنش‌های گوناگونی را برانگیخت. از انتقادات برخی که ظاهرا معتقدند وضعیت مرقد مطهر امام راحل(ره) باید مثل وضعیت ائمه‌ی مظلوم(علیهم السلام) در بقیع باشد تا برخی که می‌گویند این بنا باید قرن‌ها بماند و پذیرای عاشقان امام باشد و این وضعیت ناشی از این دیدگاه مذکور است.

با تحلیل‌های نشانه‌شناسی و زیبایی‌شناسی حرم هم کاری نداریم، حالا نشانه‌ی هرچه که هست و هرچه را که متبادر می‌کند، می‌کند دیگر؛ می‌خواهید چه کنید؟ خراب کنید؟!!؟

با محل تأمین هزینه‌های ساخت‌وساز هم کاری نداریم.

با این‌که مرقد امام عزیز مستضعفین جهان در طول زمان در حال تبدیل به آرامگاه خانوادگی فرزندان و وابستگان امام عزیز(ره) هم هست، کاری نداریم.

سوال این است:

مگر این طرح بعد از رحلت جانسوز امام(ره) آغاز نشده بود؟ مگر این طرح بررسی نشده بود؟ مگر این بنای به این عظمت و به این وسعت، یک‌باره سربرآورد؟ مگر در زمان ساخت‌وساز، آقایان موافق و مخالف خبرنداشتند؟ چه آنان که در مملکت مسئولیتی دارند و چه آنانی که وضعیتشان در بهترین حال در هر زمینه‌ای از یک منتقد دلسوز فراتر نمی‌رود...

آقایان کجا بوده‌اند که حالا شده‌اند نوش داروی بعد از مرگ سهراب؟! یکی بگوید حسود و دیگری بگوید امامِ ما و امامِ شما یا در کمال وقاحت بگویند خمینی پالاس...

یا آنانی که گفتند آقا در سخنرانیشان فلان می‌گویند و بلان می‌کنند... یا آنانی که التماس کردند که آقا, نرو و آن‌جا سخنرانی نکن. نگران شدند که نکند آقای ما و بزرگ ما نفهمد...

 

 پ.ن: گذشت! ولی بازهم از من و شما بخاری بلند نشد. وصی خلف خمینی(ره) ماند و نفهمی امثال ما. او ماند و امام زمانش(ع)

پ.ن: کجایید حاج آقا؟ یا ابانا استغفر لنا...

خدا مکرشان را به خودشان برخواهد گرداند، ان‌شاالله

این سؤال مطرح است که مواضع سیاسى افراد دانشجو یا تشکلهاى دانشجویى چگونه باید منطبق با نظرات رهبرى باشد؟ ... به‌‌نظر من این سؤال خیلى سؤال موجهى نیست؛ این‌‌جور نیست که همه‌‌ى مواضعى که آحاد مردم - از جمله دانشجویان که جزو قشرهاى پیشرو هستند - اتخاذ میکنند، بایستى الگوگرفته و برگردان نظراتى باشد که رهبرى ابراز میکند؛ نه، شما به‌‌عنوان یک انسان مسلمان، مؤمن، صاحب فکر، باید نگاه کنید، تکلیفتان را احساس کنید، تحلیل داشته باشید - که من حالا عرض خواهم کرد - نسبت به اشخاص، نسبت به جریانها، نسبت به سیاستها، نسبت به دولتها، موضع داشته باشید، نظر داشته باشید. این‌‌جور نیست که شما باید منتظر بمانید، ببینید که رهبرى درباره‌‌ى فلان شخص، یا فلان حرکت، یا فلان عمل، یا فلان سیاست چه موضعى اتخاذ میکند که بر اساس آن، شما هم موضع‌‌گیرى کنید؛ نه، اینکه کارها را قفل خواهد کرد. رهبرى وظایفى دارد، آن وظایف را اگر خداى متعال به او کمک کند و توفیق بدهد، عمل خواهد کرد؛ شما هم وظایفى دارید؛ به صحنه نگاه کنید، تصمیم‌‌گیرى کنید؛ منتها معیار عبارت باشد از تقوا؛ معیار، تقوا باشد.

بیانات در دیدار با دانشجویان، اول مرداد ۱۳۹۳

آن‌چه غربی‌ها از مذاکرات می‌فهمند و می‌گویند.

پیمان، توافق، بیانیه یا اصطلاحات دیگر. بحثی که از زمان اعلام آن‌چه تاکنون در مذاکرات هسته‌ای دولت با گروه ۵+۱ در قالب بیانیه‌ی مطبوعاتی موگرینی-ظریف گذشته است آغاز شده و حرف و حدیث‌های بسیاری را در پی داشته است. فضایی نسبتا مبهم و غیرشفاف که با نمایش سیاسی از طرف دولت‌های مختلف درگیر در مذاکرات در هم آمیخته شده است. 

برای هر ایرانی مسلمانی، نه، اصلا برای هر ایرانی وطن‌دوستی داشتن تحلیل درست و اتخاذ موضع درست و انجام کار درست لازم است. این روزها بخش‌های مهمی از تاریخ کشور ما و جهان در حال شکل‌گیری است و روا نیست که مایی که به لطف خدا در هنگامه‌ی این پیچ تاریخی قرار گرفته‌ایم، بدون بینش کافی و تحلیل درست و عزم راسخ و با توکل بر خدا، در شکل‌گیری درست این پیچ‌تاریخی نقش خود را به بهترین شکل ممکن ایفا نکنیم.

برای کسب تحلیلی درست در زمینه‌ای مثل مذاکرات هسته‌ای، علاوه بر آشنایی با اصول تحلیل سیاسی،‌ تاریخ روابط بین‌الملل و تاریخ روابط خارجی کشور، سازمان و نهادهای بین‌المللی امروز و ...، اطلاع از نظرات موافقان و مخالفان طرفین هم لازم است. فعلا تا قدری فضا آرام‌تر شود با ضعف وجود تحلیلی فراگیر، نظام‌مند و مبتنی بر یک چارچوب مشخص مواجهیم. به اطلاعات کافی هم دسترسی نداریم. بدون تعارف، این حجم مطلبی که از چند روز پیش تا به‌حال در رسانه‌های مختلف موافق یا مخالف داخلی منتشر شده است را می‌توان در چند صفحه‌‌ی انگشت‌شمار خلاصه کرد.

وضعیت طرف مقابل اما قدری از ما بهتر است. شاید خلاصه‌ی تحلیل‌هایشان در شرایط شلوغ و پر سروصدای فعلی به تعداد صفحات بیشتری برای بیان نیاز داشته باشد.

علاوه بر این با شناخت درست از رسانه‌ها می‌توان به وزن هر مطلب پی‌ برد و  برداشت لازم را از آن داشت. لذا باید برخی سایت‌ها و روزنامه‌های خاص و نوشته‌های برخی اشخاص خاص را در داخل و خارج دنبال کرد.

تحلیل‌های منتشر شده در سایت‌ها و روزنامه‌های داخلی با جستجویی ساده در دسترس هستند. در پیوند زیر هم بیش از ۵۰ مورد از تحلیل‌های خارجی مربوط به برنامه جامع اقدام مشترک که در چند روز اخیر منتشر شده است را قرار داده‌ام. طبیعتا هیچ‌کس نمی‌تواند و نباید تمام این موارد را مطالعه کند. بسته به شناختی که از هر فضا و اندیشکده و نویسنده دارید، مطالعه‌ی یک دهم این تعداد کفایت می‌کند. اگر مطلبی از اندیشکده‌های اروپا و آمریکا مطالعه نموده‌اید که در این لیست درج نشده است، بی‌زحمت اطلاع بدید تا اضافه کنم.

http://j.mp/jcpoa-thinktanks

۱: (طبعا) ما خیلی بیشتر به رسانه‌ها و مقامات خودی اطمینان داریم تا رسانه‌های و مقامات شیطان بزرگ و انصارش.

۲: (طبعا) برای مشاهده برخی مطالب باید از سد -ف-ی-ل-ت-ر- عبور کنید.

۳: ممکن است مواردی به اشتباه از موضوعات دیگر در این لیست درج شده باشد. اطلاع دهید!

۴: بارگذاری لیست قدری طول می‌کشد. اگر از نرم‌افزار evernote استفاده می‌کنید، می‌توانید آن را وارد دفترچه‌ی خود کنید.

۵: ما هنوز یک اندیشکده‌ی درست و حسابی در کشور نداریم.

وقتی آن سر دنیا می‌فهمد، اما بعضی از ماها نمی‌فهمیم...

در تحلیلی که اندیشکده‌ی هودسون در مورد مبارزه‌ی ایران با داعش و وضعیت ایالات متحده منتشر کرده، نویسنده‌ی مقاله با نگاهی جالب به مرور اتفاقاتی که در حال وقوع است، پرداخته.

در این تحلیل با که عنوان Iran as Partner ، به نقل از Weekly Standard به قلم Lee Smith که ژورنالیستی حرفه‌ای است منتشر شده، عبارت جالبی آمده که بین حدود ۲۰ تحلیلی که این دو سه روز خواندم، از همه جالب‌تر بوده است.

Smith می‌نویسد:

One way to see the White House’s policy in Iraq is that it really had no choice but to go along with Iran. Sure, the administration has paid lip service to the notion of getting Sunnis to fight against IS, but it has no ability to make that happen. With the 2011 withdrawal of U.S. forces, the White House left Iran the sole kingmaker in Iraq. Any U.S. arms, supplies, or money sent to whatever is left of the Sunni Awakening has to go through the government in Baghdad, which means Tehran has the final say.

به نظر شما چرا طرف آن سر دنیا برخی واضحات را خیلی بهتر از برخی که همین چند متر آن طرف‌تر از ما هستند، می‌فهمند؟؟

پ.ن: حضرتشان پیامک زده که مگر بیکاری که ۲۰ تا تحلیل می‌خوانی؟؟؛ باید عرض کنم که خواندن این تحلیل‌ها کار ماست. فعلا...